Ervaringsverhaal: van Corporate naar Klaslokaal

De moed om een ander pad te kiezen

Azra volgde het gebaande pad. Ze studeerde Transport & Supply Chain Management, een richting die haar naar een corporate baan zou leiden. Het was voor haar vanzelfsprekend om een carrière te starten binnen het vakgebied van haar studie: een baan bij een groot bedrijf. De bubbel waar veel van haar vrienden ook in zaten. Het salaris was goed, de bonussen waren aantrekkelijk en er was altijd wel iets leuks te doen met collega’s.
De combinatie van zekerheid en de sociale aspecten van de werkplek was op dat moment precies wat ze dacht te willen.

Maar langzamerhand begon het te knagen.
Ze begon zich steeds vaker af te vragen: “Voor wie doe ik dit eigenlijk? Is dit alles? Is dit wat ik wil in mijn leven?” Ze zat in een comfortabele baan, maar voelde geen passie of voldoening. Ze vond het wel oké om bezig te zijn met data en programmeren, haar hersenen te kraken. Maar ergens voelde het leeg. Ze had steeds vaker het idee dat ze een rol aan het spelen was, en kwam steeds verder af te staan van wat ze écht belangrijk vond. Wat ze droeg, hoe ze zich presenteerde, het plaatje dat anderen voor haar in gedachten hadden.

“Ik luisterde vooral naar anderen, niet naar mezelf.”

Als ze nu terugkijkt, realiseert ze zich dat ze toen al had mogen zeggen: “Dit is het niet voor mij.” Maar ondanks dat gevoel bleef ze in haar veilige cocon van financiële zekerheid. Stiekem had ze altijd al het verlangen gehad om voor de klas te staan, om met kinderen te werken. Maar de stap zetten? Dat was eng. Wat zou het haar brengen? Zou het wel goed voelen? Zou ze weer een nieuwe studie moeten volgen, terwijl ze toch al een diploma had?

“Wat zou ik allemaal moeten inleveren?”

Ze vond het veel makkelijker om redenen te bedenken om de stap niet te zetten. In haar comfortzone blijven. Maar tegelijkertijd voelde dat ook als klagen zonder actie.

Toch was er iets in haar dat zei dat het zo niet verder kon…

Op een kantelpunt moedigde haar vriend haar aan: “Ga eens een week zitten met het idee om voor de klas te staan. Zonder dat je er iets mee hoeft te doen, zonder druk.”
Na die week werd het haar helder: “Dit is het! Dit wil ik!” Ze pakte meteen haar laptop en begon te zoeken naar alle opties.
Langzaam maar zeker begon ze het te delen met de mensen in haar directe kring. En elke keer dat ze het vertelde, groeide haar vertrouwen. Wat haar verraste, was dat het vooral haar eigen twijfels waren die haar tegenhielden, de angst om het gebaande pad los te laten en wat anderen ervan zouden vinden.
Het werd steeds duidelijker dat de reacties die ze kreeg veel enthousiaster waren dan de twijfels die ze in zichzelf voelde. Dit wakkerde het vuurtje in haar aan.

Uiteindelijk besloot ze de knoop door te hakken: “Ik wil het onderwijs in!”
Sinds februari volgt ze een leer-werktraject om basisschooljuf te worden. Eén dag in de week volgt ze colleges en drie dagen staat ze voor de klas.

“Het is wel pittig, alles opnieuw leren en tegelijkertijd werken. Donderdag is altijd een moment voor reflectie. Hoe is de week gegaan? Hoe voel ik me? Maar ik moet zeggen: het is het allemaal waard. Tot nu toe vind ik het echt heel leuk en ben ik gelukkiger dan ooit!”

Hoe kijk je er nu op terug?
Ze glimlacht en zegt: “Het is het allemaal helemaal waard geweest. Al die tranen, moeheid, zelfs de burn-out… ik moest het allemaal meemaken. Ik had tijd nodig om langzaam los te komen uit de bubbel van mijn oude leven.”

De coachsessies hielpen haar enorm. Ze gaven haar de kans om in de spiegel te kijken en haar gedachten te ordenen. Ze had iemand die écht naar haar luisterde, zonder oordeel, zonder ‘goed’ of ‘fout’.
“Het was confronterend en soms eng, maar die confrontatie gaf me juist helderheid. Het was een investering in mezelf en in mijn geluk. 

Wat zou je tegen jezelf willen zeggen, als je terugkijkt?
“Wat ik eerder tegen mezelf had willen zeggen, is: ‘Stiekem weet je het al.’ Ik voelde het diep vanbinnen allang. Maar het is zo moeilijk om dat te erkennen als je twijfelt. Het lijkt zo’n definitieve beslissing. Het is alsof je van partner wisselt, je scheidt en trouwt met iets nieuws. Maar nu denk ik: zolang het leuk is, is het goed. En over vijf jaar zie ik wel weer.

Ze knikt, duidelijk overtuigd van haar keuze.
“Volg je hart… ook al is het doodeng.”

Wat heeft coaching jou gebracht?
“Coaching hielp me vooral om mijn gedachten te structureren en zaken hardop uit te spreken. Sommige ideeën zaten al lang in mijn hoofd, maar werden pas werkelijkheid toen ik ze uitsprak. Zoals het idee om ontslag te nemen, dat zat er al, maar door een vraag op het juiste moment viel alles op z’n plek.”
Volgens haar zit de kracht van coaching ook in het confronteren, het stellen van precies de juiste vraag op het juiste moment. “Het was niet altijd makkelijk, want je wordt geconfronteerd met je eigen angsten. Maar het was het allemaal waard.”

Hoe voel je je nu?
“Ik ben nu zó gelukkig! Natuurlijk zijn er ook dagen dat het moeilijk is voor de klas, maar over het algemeen voel ik me zo blij. Ik leef vanuit puur geluk. Ik kan mezelf zijn en mensen reageren daar op. Ik voel me gehoord en gezien.”

Ze lacht.
“En ik hoef niet meer in het weekend op te laden of te denken: ‘Eindelijk weekend.’ Ik kijk er niet meer tegenop om weer naar mijn werk te gaan. Het voelt nu écht goed.”

Voel je net als Azra dat er meer in je zit, maar weet je niet precies wat of hoe?
Coaching helpt je helder te krijgen waar je naar verlangt, wie je bent, waar je passie ligt en welke stappen je kunt zetten richting een leven dat echt klopt.
Voel je welkom om een gratis kennismakingsgesprek in te plannen!